Het verhaal van de gouden Boeddha

​In Bankok staat een enorm Boeddhabeeld. Het beeld is stamt oorspronkelijk uit de tijd van de Thaise Sukhothai dynastie (1238 – 1583). In 1957 wilde een groep Thaise monniken verhuizen naar een andere locatie. Ze hadden een Boeddhabeeld gemaakt uit klei. Het was erg zwaar en kon niet door mensenhanden worden opgetild. Ze lieten een kraan aanrukken, maar bij het tillen ontstonden er scheuren in het beeld. De monniken waren erg bezorgd en de operatie werd stilgelegd.  Die avond ging de hoofdmonnik nog even kijken of alles oke was met het beeld. Hij scheen er met een zaklamp overheen om te zien of het beeld droog gebleven was. Toen hij het licht op de scheur in het beeld scheen, scheen iets naar hem terug. Hij haalde een hamer en beitel en verwijderde een klein stukje klei. Er bleek goud onder te zitten. Bij een aanval van het Birmese leger, honderden jaren eerder, hadden monniken het beeld met een kleilaag bedekt om het te beschermen tegen barbaren die het land binnen vielen. De monniken werden allemaal vermoord en namen hun geheim mee in het graf. Tot in 1957 een scheur kwam in de beschermende laag. We hebben allemaal een kleilaag rond ons, gemaakt van de conditioneringen, overtuigingen en rollen die we in de loop van ons leven op ons genomen hebben om te kunnen functioneren, om onszelf te beschermen. De klei beschermt ons, maar we zijn ons ermee gaan identificeren. We denken dat we de klei zijn, maar diep in ons is er een glinstering. Zoek de gouden barst en maak je geen zorgen over de modder die eerst komt boven komt. Laten we samen de weg zoeken om door de kleilaag te breken en het goud, dat je bent, weer te laten schitteren in het zonlicht. Want je bent in en in goud. We kunnen eindeloos werken om de klei eraf te hakken, maar waar het om gaat is het goud te verlichten en op te warmen, dan kraakt de klei er stelselmatig vanzelf af. ​​